Tokyo Mew Mew

Siódmy dzień piątego miesiąca księżycowego
Kiedyś miałem na imię Rzemień. Miałem czternaście lat, byłem Lenejczykiem i chciałem umrzeć.
Teraz jestem niczym. Nie mam nic- znaczy, mam ciągle skórę na grzbiecie i pięcioletnią tunikę. I te siedemnaście lat. No i moje poczucie: ciągle jestem Kocianinem. Tego nic nie zetrze. Ale po co mam żyć? Miałem żonę <uwaga: Kocianin jest pełnoletni od 12 rż>, córkę, dom. I to coś, co było moim domem, istnieje. Ale moim prawdziwim domem była moja żona, Garść Piasku. Co mam teraz robić? Życie nie ma sensu.
Czternasty dzień piątego miesiąca księżycowego
Moje życie ma nowy sens. Ale od początku.
Dwa dni temu znalazła mnie Kropelka, moja dawna koleżanka z Gildii. Otrzymała Emblemat rok po mnie. Ona nie chciała mnie opuścić, choć pięć lat temu powiedziałem kolegom z Gildii, żeby mnie zostawili z moją rozpaczą. Po pół roku zrozumieli i przestali do mnie przychodzić. Kropelka... nigdy mnie nie opuściła, gotowała mi, pilnowała, żebym jadł. W końcu od niej uciekłem i co miesiąc księżycowy zmieniałem miejsce pobytu. Ale to mnie przed nią nie uchroniło. Kropelka nic nie mówi, zawsze mnie tylko przytulała i karmiła. Ona jest Norzaczką, więc mówi w bardzo uproszczonym lene, gdzie "ręce" oznacza też "miłość". A dwa dni temu mi powiedziała "Kropelka poznać dawca". Zmarszczyłem brwi. Nie zrozumiałem ostatniego słowa- "dawca", "wódz", a może "władca"?
"Kropelka dać Quiche".
Quiche? Co to znaczy Quiche? Dowiedziałem się w chwilę później- Quiche to imię. Imię chłopaka w nieokreślonym wieku, i nieokreślonej rasy. Ale mówi w lene, więc wiem, o co mu chodzi. Wróciłem do mojego imienia. Znów jestem Rzemieniem. Moim zwierzchnikiem jest Quiche. I mamy zabić pewną ilość ludzi. Wolę zabijać ludzi niż Zwierzarów. Jest zabawniej. I poznaję ich anatomię.

Pierwszy dzień szóstego miesiąca księżycowego
Zabiłem go. Quiche kazał mi go zabić i powiedział, że może będzie mógł wskrzesić Garść Piasku. "Płócienną też?"-zapytałem. "Też"-odpowiedział. Więc zabiłem tego chłopaka. Przez chwilę się wahałem. Gdy spał, wyglądał tak, jak... nie, nie mogę tego teraz napisać. Kochałem te czarne włosy, tę białą skórę. Kochałem JĄ. Inaczej niż Jabłonkę, ale kochałem. Aż do JEJ śmierci. Ale przecież on nie może mieć z NIĄ nic wspólnego, pomyślałem i... znów się zawahałem. Ale na krótko. Czysta robota, wciąż wyglądał, jakby spał- lecz śpiący oddychają, no i serducho im bije.
Drugi dzień szóstego miesiąca księżycowego
Byli wszyscy- Kropelka(wciąż na wpół dzika!), Jedwabny(wyparł się szlachectwa!), Strumień(bardzo się zmienił, ale wciąż ma miękkie rysy twarzy!), Płócienny(ożenił się!), Wicher(ciągle w tych samych spodniach!), nawet Słoneczna... i wielu, których nie znałem. Jeden z nich- sporo młodszy ode mnie- siedział Słonecznej na kolanach. Ile mógł mieć? Dwanaście lat?! Jak Słoneczna mogła, jak mogła...!
Ale wszystko okazało się w porządku. Po prostu: wszyscy zapominamy wieku Słoniecznej, zresztą ona nie wygląda na swoje trzydzieści pięć lat. No i jest matką, a ten dwunastolatek to jej nieślubny syn, który niedawno otrzymał Emblemat. No i my wszyscy mamy polować na ludzi, poza jedną dziewczyną- zdaje się, że Mistrz się w niej podkochuje. Co prawda jesteśmy skrytobójcami, ale przecież to nie zajmie nam wiele czasu. Będziemy pracować parami. Ja dostałem Kropelkę. I bardzo dobrze. Lubię ją.